Koszmar Daniela w Tunezji. Spał na betonowej podłodze w więziennej celi
Chyba nawet w najgorszych snach Daniel Dembowski z Koszalina nie przypuszczał, w jaki koszmar zmieni się jego wycieczka do Tunezji.
Pojechał tam by odpocząć. —Po czterech dniach zdecydowałem się pojechać samotnie na jednodniowy wypad do Tunisu — mówi młody mężczyzna.
Po uzyskaniu zgody przewodniczki bez obaw wyruszył zwiedzać zabytki tego miasta. Niestety nie trwało to zbyt długo, bo po tym, jak sfotografował jeden z hoteli, zainteresowali się nim policjanci w cywilu.
Wycieczka do Tunezji. Wspaniała przygoda zmieniła się w horror
—Początkowo nie wierzyłem, że są to policjanci. Dopiero jak podjechał radiowóz i zabrał mnie na komisariat, nabrałem przekonania, że rzeczywiście mam do czynienia ze służbami. Wciąż jednak nie wiedziałem, czego ode mnie chcą — opowiada.
Zatrzymany Polak, nieznający arabskiego, był później przez kilka godzin przesłuchiwany przez tunezyjskich policjantów w tym języku. —Oni zadawali mi pytania, których nie rozumiałem, albo używali tłumacza Google w telefonie. Nie wiedziałem, o co chodzi, co ma celu pytanie: “chcemy cię poznać”. Na koniec dostałem po arabsku protokół do podpisania.
— Podpisałem go fałszywym nazwiskiem, bo nie wiedziałem, co w nim było napisane — przyznaje.
Tunezyjskie więzienie. Daniel: prosiłem Boga o pomoc
Po całym dniu przesłuchania przy pomocy telefonu i na migi coraz bardziej przerażonym studentem zajęli się antyterroryści, którzy zabrali go do prawdziwej fortecy o wysokich murach. Spędził w niej prawie dwa tygodnie. Początkowo nikt nie reagował na jego prośby o dostęp do prawnika i o możliwość kontaktu z rodziną.
— Dopiero po czterech dniach, podczas przeszukania mojego pokoju, mogłem poinformować przez telefon moich bliskich, co się ze mną dzieje — mówi.
To właśnie przerażeni rodzice Daniela wszczęli alarm w Polsce, a potem poruszyli niebo i ziemię, by ich 25-letni syn został uwolniony.
Co działo się wtedy z młodym, przerażonym człowiekiem? — W areszcie było tak dużo zatrzymanych, że zawsze leżeliśmy na podłodze. Czasami dostawaliśmy cienki materac, ale głównie leżeliśmy na gołym betonie. Było tak mało miejsca, że często leżeliśmy niemal jeden na drugim — relacjonuje.
To wtedy Daniel, który nie uważa się za osobę wierzącą, w rozpaczy zaczął się modlić. Prosił Boga o ratunek.
Piekło więzienia: obrzydzenie. “Nie myłem się kilkanaście dni”
Koszmarem było wszystko. Więzienne jedzenie spowodowało, że młody Polak schudł niemal 13 kilogramów.
— Rano dostawaliśmy kromkę chleba z kubeczkiem mleka, a później pod wieczór miskę zupy lub makaron. Przynoszono to w wielkim garze. Każdy, kto zjadł swoją porcję, oddawał miskę i łyżkę, bez mycia, następnemu. Początkowo czułem ogromne obrzydzenie i nic nie jadłem. Dopiero później, żeby przeżyć, zacząłem to jeść — wspomina Daniel.
Było brudno, woda do picia, cieknąca z jednego kranu, cuchnęła. Nie mógł nawet umyć zębów, zmienić bielizny przez dwa tygodnie. Jego sytuacja, o dziwo, trochę poprawiła się po tym, jak stanął przed sądem.
— O tym, o co jestem oskarżony, dowiedziałem się dopiero po dwóch tygodniach. To było w sądzie. Oskarżono mnie między innymi o terroryzm oraz szpiegostwo, za co w tym kraju grozi nawet dożywocie — mówi 25-latek.
Najbliżsi walczyli o uwolnienie Daniela
Na szczęście w tym czasie Daniel miał już wsparcie ze strony konsula oraz prawnika wynajętego przez rodziców. Minął jednak jeszcze prawie miesiąc, zanim mógł wyjść na wolność.
— W tym czasie przeniesiono mnie z aresztu do więzienia, gdzie były już lepsze warunki. Spaliśmy na trzypiętrowych łóżkach w celach, gdzie było po około 30 osób. Najbardziej doskwierało tu światło. Paliło się całą dobę. Utrudniało sen – opowiada.
Dopiero po miesiącu 25-latek, za zgodą sądu, mógł opuścić areszt i zamieszkać u tłumacza, który za niego poręczył. Gdy tylko opuścił mury więzienia, spotkał się z rodzicami, którzy polecieli do Tunezji. — Nie wiem, kto wtedy więcej łez wylał: ja, czy oni, ale płakaliśmy wszyscy — wspomina.
Na następnej rozprawie pani sędzia uniewinniła go od wszystkich zarzutów i pozwoliła mu wrócić do Polski.
— Teraz już czuję ulgę. Ten pierwszy stres już ze mnie zszedł, ale po tych dwóch miesiącach ciężko mi sobie wyobrazić normalne życie. To wszystko na mnie tak wpłynęło, że teraz jestem już innym człowiekiem — mówi Daniel.
Seryjny morderca z Ukrainy zamordował w Polsce kobietę
