Kiedy on pragnie poliamorii, a ona woli monogamię. Czy miłość przetrwa?
“Mój partner chce sypiać z innymi ludźmi. Nie jest to zaskoczeniem. Od dawna wiedziałam, że jest poliamoryczny: wydaje mu się, że może jednocześnie w tym samym stopniu kochać wielu ludzi. Ja czuję inaczej: możliwość spania z innymi ludźmi w tej chwili jakoś specjalnie do mnie nie przemawia. Myśl, że on to robi, boli mnie.”
Zobacz również: Alternatywy dla klasycznej relacji. Tylko co druga kobieta chce być monogamiczna
Otwarty związek. Co, jeśli partner nie chce już żyć w monogamii?
“Jasne, kocham moich przyjaciół, moją rodzinę, a zwłaszcza naszego syna. Dla mnie jednak miłość romantyczna skupia się na jednej osobie i trudno mi sobie wyobrazić dzielenie tego uczucia na kilka osób. Mój partner zna moje nastawienie, a ja jego. Jeśli chodzi o kwestie takie jak wychowanie dziecka, utrzymanie czy nawet opieka, nasze różne postawy nie mają na nas wpływu. Ale jak sobie z tym poradzić na poziomie osobistym?
To pytanie prawdopodobnie nie dotyczy tylko nas: według ankiety przeprowadzonej przez platformę randkową Parship z 2023 roku ponad jedna trzecia (35 proc.) z tysiąca respondentów może sobie wyobrazić otwarcie swojego związku na płaszczyźnie seksualnej, a 16 proc. już to zrobiło. Związek poliamoryczny, czyli więź emocjonalna i potencjalnie seksualna z więcej niż jedną osobą, jest do pomyślenia nawet dla ponad jednej czwartej ankietowanych (27 proc.); Mężczyźni zdecydowanie częściej preferują ten model (36 proc.) niż kobiety (17 proc.).
Amerykański dziennikarz Dan Savage, którego rubrykę o seksie “Dzika miłość ” czytają miliony ludzi na całym świecie. jest przekonany, że ludzie nie są stworzeni do długotrwałych związków z jedną osobą. Dlatego większość z nich ma romanse – w tajemnicy lub na mocy porozumienia. To argument, który wysuwa także mój partner.”
Z historycznego punktu widzenia poliamoria wydaje się być bliższa człowiekowi niż monogamia
Możliwe, że większość ludzi w przeszłości prowadziła życie poliamoryczne. Sugerują to badania takie jak książka “Seks – prawdziwa historia” opublikowana w języku niemieckim w 2016 roku przez psychologa Christophera Ryana i psychiatrę Cacildę Jethá. W związku z tym nasi przodkowie przemieszczali się w grupach klanowych. Polowali, zbierali, dzielili się zdobyczą – i każdy uprawiał seks ze wszystkimi. Kwestia rodzicielstwa była nieistotna; dzieci wychowywała wspólnota. Seks nie tylko wzmacniał więź między dwojgiem ludzi, ale także w grupie.
Monogamia powstała równolegle z rolnictwem i własnością ziemi: dla nomadów i zbieraczy korzystne było posiadanie niewielkiej ilości majątku i dzielenie się tym, co posiadali. Jednak gdy ludzie się osiedlili, posiadanie stało się oznaką bogactwa i było przekazywane z pokolenia na pokolenie. Ludzie musieli więc wiedzieć, kto od kogo pochodzi – pomagała w tym monogamia. Z historycznego punktu widzenia poliamoria wydaje się być bliższa człowiekowi niż monogamia.
Według mnie pomysł, że romantyczna miłość ogranicza się do jednej osoby, pasuje bardziej do baśniowych filmów Disneya. Również pomysł otwartego partnerstwa, a może nawet poliamorii, wydaje mi się ekscytujący w teorii – koncepcja zapewnia większą swobodę niż monogamia. W praktyce jednak wciąż nie bardzo sobie wyobrażam, jak to będzie realizowane: to, że mój partner uprawia seks z innymi ludźmi, a ja nie czuję się niezrównoważona, jakoś nie jest w porządku. On też nie ma rozwiązania. Nie chce mnie skrzywdzić, ale nie chce też rezygnować ze swojego wymarzonego modelu życia.”
Ekspertka o otwarciu związku: Nie każdy chce żyć w ten sam sposób i nie ma jednego modelu, który pasowałby każdemu
W swojej pracy Verena Jurilj, terapeutka par i terapeutka behawioralna z własną praktyką w Dolnej Saksonii, intensywnie zajmuje się projektowaniem alternatywnych form miłości. Doświadczenia terapeutyczne Jurilja pokazują, że człowiek nie jest “stworzony do niczego”. “Nie każdy chce żyć w ten sam sposób i nie ma jednego modelu, który pasowałby każdemu” – mówi Jurilj. Ludzie mają różne potrzeby w swoich związkach i należy je pogodzić – bez osądzania: jeden model miłości nie jest lepszy od drugiego.
Na terapii Jurilj wielokrotnie spotyka osoby, które świadomie wybierają otwarty związek lub poliamorię. Ważne jest, aby sieć relacji była harmonijna dla wszystkich zaangażowanych osób, wtedy można nawet osiągnąć mieszaninę poligamiczną i monogamiczną.
Jednak przejście ze związku mono do poli może ujawnić fundamentalne, wcześniej niezauważone konflikty w parze. Na przykład „fuzja emocjonalna” – wyjaśnia Jurilj. Tutaj ludziom w związkach zależy na wzajemnym potwierdzeniu. Osoby dotknięte chorobą mogą wyjść z wątpliwości tylko wtedy, gdy ich partner je potwierdzi. Same nie potrafią dobrze regulować strachu przed stratą czy zazdrości, a jedynie uspokajając drugą osobę – na przykład, jeśli powstrzymują się od spotkań z innymi ludźmi. “To tworzy emocjonalną współzależność w związku, w której jedna osoba potrzebuje drugiej, aby czuć się dobrze, dobrze i wartościowo” – mówi Jurilj. Celem związku jest stabilizacja poczucia własnej wartości.
Monogamia pomaga maskować taką dynamikę, pisze amerykańska psychoterapeutka Jessica Fern w swojej książce „Polysecure” z 2022 r. , przewodniku po związkach dla osób poliamorycznych. Powszechnie uważa się i jest to kulturowo wzmacniane, że para uzupełnia się i że własna tożsamość powinna zostać scalona z osobą lub związkiem. Według Fern wiele ideałów monogamicznych może niezauważalnie promować formy współzależności. Jeśli następnie relacja zostanie otwarta, zależność stanie się widoczna. “Zadaniem w takich przypadkach jest rozwinięcie stabilnego „ja” – wyjaśnia Jurilj.
Jednym z kroków w tym kierunku mogłoby być zakwestionowanie podstawowych założeń. Klasycznym przykładem osób żyjących monogamicznie jest przekonanie: jeśli mój partner kocha kogoś innego, jego miłość do mnie nie może być aż tak wielka. Lub: jeśli mój partner sypia z kimś innym, prawdopodobnie nie jestem wystarczająco dobry. Jednak nie ma dowodów na istnienie wielu takich konstruktów myślowych, które czasami są kształtowane przez społeczeństwo w przeważającej mierze monogamiczne, mówi Jurilj: “Pytanie brzmi zatem: czy chcę trzymać się założenia, czy je kwestionować?”
Inna interpretacja może brzmieć: to, że moja partnerka nadal sypia z innymi ludźmi, może nawet ich kocha i wciąż do mnie wraca, prawdopodobnie oznacza, że jestem dla niej naprawdę ważny. Ale Jurilj nie chce w żaden sposób dewaluować monogamii: “każdy model miłości ma swoje własne wyzwania”.
Monogamia może pomóc ukryć współzależność, poliamoria może być stosowana w celu uniknięcia konfliktów
Tak jak monogamia może pomóc ukryć współzależność, tak poliamoria może być stosowana w celu uniknięcia konfliktów. Osoba może mieć problem z intymnością lub bliskością emocjonalną. Jeśli czas i potrzeby są rozdzielone pomiędzy kilka osób, łatwiej jest unikać mówienia o nich. Gdy tylko sprawy staną się trudne, można zmienić osobę w związku.
“Dla mnie myśl, że mój partner śpi z inną osobą, wydaje się groźna. Chociaż zapewnia mnie, że seks z inną osobą nie ma ze mną nic wspólnego i dla niego liczy się tylko chwila. Wierzę mu. Wciąż nie mogę pozbyć się uczucia, że intymne spotkanie z kimś innym robi coś dla mnie i naszego związku”
“W każdym modelu miłości mogą pojawić się problemy. To, czym są, zależy od ludzi, którzy je przeżywają – i od tego, jak sobie z nimi radzą” – mówi Verena Jurilj. Jeśli to konieczne, zawrzyjcie wspólnie umowy dotyczące relacji. Dla pary polimono może to oznaczać zakaz współżycia seksualnego bez zabezpieczenia i regularne badania na choroby przenoszone drogą płciową.
Osoby poliamoryczne są mniej zaangażowane w swoje relacje?
Badania zaprzeczają uprzedzeniom, że osoby poliamoryczne są mniej zaangażowane w swoje relacje. W ankiecie przeprowadzonej w 2014 roku wśród około 1300 osób amerykańscy naukowcy sprawdzili, czy istnieją różnice w stylach przywiązania u osób żyjących w związkach monogamicznych, wahadłowych lub poliamorycznych. Najwyraźniej nie było różnic w poziomie lęku przywiązania. Wydaje się, że osoby poliamoryczne w jeszcze mniejszym stopniu unikają zobowiązań niż osoby monogamiczne. W amerykańskiej rozprawie doktorskiej z 2014 roku nie stwierdzono różnic w zakresie lęku przed przywiązaniem lub zachowaniami unikającymi wśród osób identyfikujących się jako poligamiczne w porównaniu z osobami, które określają siebie jako monogamiczne.
Artykuł powstał na podstawie tłumaczenia tekstu z serwisu Bild.de. Jego autorem jest Stella Marie Hombach
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.
