“Bóg płakał, gdy ginął Wasz syn”. Ostatnie pożegnanie 15-letniego Dominika
Tragiczna śmierć 15-letniego Dominika poruszyła całą Polskę. Chłopiec zginął 24 lipca w nocy na obozie harcerskim nad jeziorem Ośno w Wielkopolsce.
Tragedia na obozie harcerskim. Nie żyje 15-letni Dominik
Dramat rozegrał się w miejscowości Wilcze. 15-letni harcerz miał przepłynąć nocą fragment jeziora i rozpalić ognisko na drugim brzegu. Do wody wszedł w mundurze i butach. Opiekunowie asekurowali go nie z łodzi, ale z pomostu. Chłopiec utonął. Ratownik WOPR i opiekun drużyny harcerskiej usłyszeli zarzuty w tej sprawie.
Dominik był niezwykle utalentowanym i wszechstronnym uczniem. Zdobywał nagrody w wielu konkursach. Szkołę podstawową ukończył z wyróżnieniem. Na świadectwie miał średnią 6.0. Ogłoszono go wtedy Prymusem Gminy Świdnica. Po wakacjach miał iść do II klasy liceum w Świdnicy.
Pogrzeb 15-letniego Dominika. Wzruszające pożegnanie parafii
W niedzielę, 27 lipca, w Witoszowie Dolnym, ok. 5 km od Świdnicy zostanie odprowadzony w ostatnią drogę. Na stronie internetowej miejscowej parafii pojawiło się przejmujące pożegnanie chłopca, który był tu ministrantem. Zamieszczono też zdjęcie uśmiechniętego Dominika w komży.
Z głębokim żalem informujemy, że w czwartek 24 lipca zmarł w tragicznych okolicznościach Prezes Liturgicznej Służby Ołtarza, Ceremoniarz Dominik. Był harcerzem Okręgu Dolnośląskiego ZHR. Żadne słowa nie wyrażą żalu i współczucia, jakie odczuwamy dla Rodziców i Rodzeństwa Dominika, Jego rodziny, bliskich i kolegów z drużyny
— napisano we wzruszającym pożegnaniu.
Ostatnie pożegnanie 15-letniego harcerza. Kazanie przygotowane na mszę żałobną łamie serce
Opublikowano także przejmujące kazanie ks. Krzysztofa Janiaka.
Drodzy, To jedno z tych kazań, których się nie chce mówić. I które pewnie nie powinno być kazaniem. Raczej – modlitwą. Milczeniem. Westchnieniem. Płaczem. Albo obecnością. Bo gdy żegnamy 15-letniego chłopca – syna, przyjaciela, harcerza, ministranta – serce się kurczy. I pytamy: Dlaczego?
— napisał w homilii ks. Krzysztof.
W pięknych słowach opisał chłopca.
Dominik był życiem. Miał swoje plany, pasje, ideały. Jego obecność w Kościele nie była obowiązkiem, ale sercem. Widzieliśmy to. W jego postawie. W jego służbie. W jego skupieniu. Był jednym z tych młodych, którzy nie szli na skróty. I nagle… cisza. Tragedia. Woda, która nie daje już odpowiedzi. Ciało, które nie oddycha. I krzyk — rodziców, przyjaciół, nauczycieli, księży. Krzyk duszy, który nie mieści się w żadnej homilii
— napisał kapłan.
Pogrzeb zmarłego tragicznie Dominika Przejmujące słowa księdza. “Bóg płakał, gdy ginął Wasz syn”
— A jednak dzisiaj padają słowa: “Szukajcie tego, co w górze, gdzie zasiada Chrystus” i “Jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy…” To nie jest oskarżenie. To nie jest kara. To jest przypomnienie, że życie jest tajemnicą, a nie projektem. Że nie mamy władzy nad czasem. Że każdy dzień jest darem. Dla Dominika ten dzień nadszedł za wcześnie. Po ludzku – dramat. Ale z perspektywy wiary – wieczność nie liczy lat. Ważne jest nie to, ile się przeżyło, ale jak się przeżyło — słowa ks. Krzysztofa są pełne bólu.
Napisał też o ważnej lekcji, którą zostawia po sobie 15-latek.
I Dominik zostawia nam lekcję. Milczącą, a jakże mocną. Lekcję dobra – bo był życzliwy, odpowiedzialny. Lekcję służby – bo nie wstydził się Boga. Lekcję światła – bo jego twarz zapamiętamy właśnie taką: skupioną, jasną, pogodną. Rodzicom, którzy przeżywają niewyobrażalny ból, nie powiem: “będzie dobrze”. Bo nie będzie. Będzie inaczej. Ale chcę powiedzieć jedno: Bóg płakał, gdy ginął Wasz syn
— czytamy w homilii.
Przeczytaj także: Średnia 6.0. Harcerz, który zginął na obozie, zdobył ważną nagrodę
Słowa pocieszenia skierowano do pogrążonych w rozpaczy rodziców Dominika.
Witoszów Dolny żegna Dominika. Wzruszająca homilia
— Bóg nie jest obok. On był tam. Płakał razem z Wami. I dzisiaj On mówi: “Ja wiem, że boli. Ale Dominik nie zniknął. On wszedł do życia, które się nie kończy”. Nie jesteśmy tu po to, by zapomnieć, ale by pamiętać. By trwać. I by nie przegrać tej śmierci. Bo jeśli Dominik kochał Boga – to nasza odpowiedź musi być taka sama. Tylko wtedy jego śmierć nie będzie daremna. Dziś więc, mimo wszystkiego, szukajmy tego, co w górze. Tam, gdzie już ktoś na nas czeka. Chłopiec o imieniu Dominik, który pewnie – jak zawsze – stoi blisko ołtarza. Tylko że tym razem po drugiej stronie. I mówi: “Nie płaczcie za długo. Żyjcie dobrze. Spotkamy się” — przekazał kapłan.
Ale to nie jest łatwe. Bo kiedy traci się dziecko – świat się zatrzymuje. I nawet jeśli inni wracają do pracy, do szkoły, do spraw, dla rodziców czas się dzieli: na przed Dominikiem i po Dominiku. I już nigdy nie będzie tak samo. Będą dni, gdy wszystko będzie przypominało o nim: dźwięk dzwonka, mundur harcerski, zapach kadzidła, ławka w kościele, jego ulubione miejsce przy stole. Będą takie chwile, gdy nie będziecie chcieli wstawać rano z łóżka. Gdy powiecie: “Boże, ja już nie chcę. Nie umiem”. I wtedy nie zapominajcie, że nie jesteście sami. Wierzę w to głęboko: Dominik się za Was modli
— trudno powstrzymać łzy na takie słowa ks. Krzysztofa.
To bardzo długa, ale jakże ważna i przejmująca homilia. Kapłan napisał w niej, że Dominik, który jeszcze niedawno był ministrantem i służył przy ołtarzu, dziś służy w tajemnicy, która nam została zakryta.
Apel księdza do kolegów zmarłego harcerza. “Nie pozwólcie, żeby ta śmierć przeszła obok was”
— Ale on nie przestaje być blisko. Być może prosi Boga właśnie o to, żebyście nie stracili wiary. Żebyście nie zamknęli się w bólu. Żebyście kiedyś jeszcze się uśmiechnęli. Nie będzie to uśmiech beztroski. Będzie to uśmiech człowieka, który wie, że na świecie wszystko przemija, ale miłość nie. Że życie nie kończy się w dniu pogrzebu. Że śmierć nie ma ostatniego słowa — czytamy.
Przeczytaj także: Tragiczna śmierć Dominika na obozie harcerskim. Rodzina ma jedną prośbę
Przekazano też apel do kolegów zmarłego 15-latka i wszystkich młodych ludzi.
Drodzy młodzi, koledzy Dominika, harcerze, uczniowie, ministranci… Nie pozwólcie, żeby ta śmierć przeszła obok was. Możecie z niej uciekać, zająć się telefonem, włączyć muzykę i zapomnieć. Ale… możecie też się zatrzymać. Zapytać siebie: po co żyję? Co zostawię po sobie? Co znaczy być człowiekiem? Co znaczy być przyjacielem Boga? Dominik był jednym z was. Nie zginął jako ktoś przypadkowy. Zginął jako młody człowiek, który umiał kochać. Umiał służyć. Był światłem. A światła się nie zapomina. I wiecie… przypomina mi się jeszcze jeden chłopak. Miał 15 lat. Mieszkał we Włoszech. Nazywał się Carlo Acutis. Pasjonował się komputerami, programował, grał w piłkę, miał wielu znajomych. A jednocześnie – codziennie był na Mszy Świętej, modlił się, kochał Eucharystię. Mówił: “Eucharystia – to moja autostrada do Nieba”. Zmarł nagle, na białaczkę. Ale zostawił po sobie światło tak wielkie, że dziś Kościół nazywa go błogosławionym. Wystarczy spojrzeć na jego zdjęcie – uśmiechnięty, zwyczajny chłopak w polarze i adidasach. Ale w środku – ogień wiary
— przekazał młodym duchowny.
“Nie zmarnujemy tej śmierci. Będziemy pamiętać. Będziemy modlić się. I będziemy stawać się lepsi. Dla niego. Dla jego pamięci”
— Dziś, patrząc na Dominika, nie możemy nie pomyśleć o Carlu. Obaj młodzi. Obaj odważni. Obaj blisko Boga. Obaj z sercem większym niż ich wiek. Może Dominik właśnie do niego teraz mówi: “Cześć, jestem Dominik. Miałem 15 lat, byłem harcerzem, ministrantem. Kocham Boga tak jak ty. I przyszedłem. Bo i mnie Pan zawołał wcześniej”. I Carlo, ze swoim uśmiechem, odpowiada: “Chodź, pokażę ci Niebo. Znam już drogę”. Drodzy młodzi, Carlo nie był fikcją. Był taki jak wy. I Dominik był taki jak wy. I może właśnie dlatego Pan Bóg daje nam przez nich znak. Że świętość nie ma wieku. Że żyć pięknie można od zaraz. I że nawet 15-letni chłopak może zostawić ślad jaśniejszy niż niejeden dorosły. A światła się nie zapomina — napisał ksiądz.
Do wiernych zgromadzonych na pogrzebie Dominika, skierował ważne słowa. To obietnica.
I dlatego my dziś musimy postanowić: nie zmarnujemy tej śmierci. Będziemy pamiętać. Będziemy modlić się. I będziemy stawać się lepsi. Dla niego. Dla jego pamięci. Dla Boga. I jeszcze jedno… Nie bójcie się płakać. Łzy to nie jest słabość. Łzy to znak, że serce jest jeszcze żywe. A kiedy serce boli i płacze – Jezus staje obok. Nie z kazaniem. Nie z wykładem. Ale z krzyżem. Bóg wie, co to znaczy stracić Syna. Niech Maryja, która patrzyła na śmierć swojego dziecka, będzie dziś szczególnie blisko Rodziców Dominika. A my wszyscy – z bólem, z wiarą i z ciszą – mówmy: Dominiku, do zobaczenia. Niech Ci Pan Bóg świeci nie światłem zniczy, ale wiecznym blaskiem swojej chwały
— przejmujące słowa ks. Krzysztofa Janiaka, zostały opublikowane na stronie parafii w Witoszowie Dolnym.
