To zdjęcie ślubu obiegło świat. Historia Alicji i Billa przeszło do historii
W sierpniu 1944 r., w samym środku Powstania Warszawskiego, Alicja i Bolesław Biegowie zdecydowali się na ślub. Ceremonia odbyła się 13 sierpnia, a dzień ten pan Bolesław wspominał jako jeden z najszczęśliwszych w swoim życiu. Ojciec pana młodego początkowo nie akceptował decyzji syna, jednak Bolesław przekonał go, że w warunkach wojny liczy się każda chwila, a miłość i wzajemne zaufanie są najważniejsze.
Ołtarz na belach papieru i puszki sardynek. Tak wyglądał ślub w ruinach Warszawy
Ołtarz polowy ustawiono w sklepie przy ul. Moniuszki 11, na belach papieru. Pan młody miał na sobie pożyczoną kurtkę mundurową, którą z trudem założył na ramię w gipsie. Panna młoda, otoczona przez sześć druhen, niosła bukiet białych mieczyków. Ze względu na niemiecki atak na pozycje Batalionu „Kiliński”, w którym służył Bolesław, jego najbliżsi koledzy nie mogli uczestniczyć w uroczystości. Obecni byli natomiast filmowcy z referatu Filmowego Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK, którzy zarejestrowali całe wydarzenie. Mimo sprzeciwu kapelana batalionu, księdza Wiktora Potrzebskiego „Cordy”. Podczas ceremonii nowożeńcy wymienili obrączki wykonane z mosiężnych kółek od zasłon.
Po ślubie nowożeńcy oraz goście – pacjenci szpitala, w którym przebywał wcześniej Bolesław, oraz koledzy, którym udało się dotrzeć – zostali poczęstowani posiłkiem złożonym z puszek sardynek, francuskiego pasztetu i biszkoptów. Te rarytasy zdobyto podczas odbijania Poczty Głównej z rąk Niemców. Toast wzniesiono wódką.
Następnie młoda para, przechodząc pod ostrzałem, wróciła pod barykadą do siedziby swojej kompanii na Poczcie Głównej przy placu Napoleona (obecnie plac Powstańców Warszawy), gdzie odbyło się kolejne przyjęcie.
Wojna nie zniszczyła ich szczęścia. Ślub Alicji i Bolesława Biegów przeszedł do historii
Był to jeden z pierwszych ślubów powstańczych, a dzięki dokumentacji fotograficznej i filmowej państwo młodzi stali się rozpoznawalni niczym współcześni celebryci. Pani Alicja miała okazję obejrzeć film z ceremonii już dwa dni później w kinie Palladium. Zdjęcia z uroczystości pojawiły się w powstańczej prasie, a po wojnie także w licznych publikacjach poświęconych Powstaniu Warszawskiemu. Ponadto fragmenty filmu zostały pokazane w amerykańskiej telewizji w 1976 r. w produkcji poświęconej wydarzeniom z sierpnia i września 1944 r.
Po Powstaniu Warszawskim para trafiła do obozu jenieckiego. – Ona pracowała tam jako asystentka stomatologiczna, a Bill z kolei był po prostu jeńcem. A gdy dowiedzieli się, że obóz będzie wyzwolony nie przez Amerykanów, a przez Sowietów, stwierdzili, że pod sowiecką okupację nie dadzą się wciągnąć i zdecydowali się uciec – mówi nam Kazia , autorka książki, która odnalazła chwilę przed śmiercią.
Następnie trafili do maszerowali przez trzy dni bez jedzenia aż do miejsca, gdzie przebywały amerykańskie wojska. I tam Amerykanie uznali, że małżeństwo spadło im z nieba, bo akurat potrzebowali kogoś, kto płynnie mówi po polsku, niemiecku oraz angielsku. – Pani Alicja była tam sanitariuszką, która pomagała ewakuować Polaków z obozów na terenie Niemiec. Mimo tego, że był to też czas jej ciąży i narodzin pierwszego dziecka – dodaje.
Ślub Alicji i Billa Biegów stał się symbolem Powstania Warszawskiego. Nowe szczegóły tej historii
Alicja i Bolesław Biegowie przeżyli wspólnie 75 lat. Aż śmierć ich nie rozłączyła. Jan Ołdakowski, dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego, podkreśla, że ich uczucie nie zmieniło się przez lata, a spojrzenie Alicji na Billa pozostało tak samo pełne miłości, jak w dniu ich ślubu. – Między Waszyngtonem a Nowym Jorkiem jest miejscowość, w której mieli dom. Zawsze były to cudowne wizyty. Dzięki nim wierzę, że miłość jest czasami wieczna. To u nich uczyłem się tego, że uczucie to jest możliwe przez całe życie – wspomina.
Bill Biega, gdy po raz pierwszy od czasów wojny pojawił się w Polsce, był przekonany, że nikt go nie rozpozna. Jednak podczas otwarcia muzeum, został przyjęty jak gwiazda.
– W tłumie wolontariuszy pojawił się piękny, przystojny powstaniec, który chciał odebrać swoją akredytację i powiedział donośnym głosem: “Dzień dobry, Chciałem się przedstawić, nazywam się Bill Biega” i nigdy nie zapomnę jego miny, bo nagle wszyscy się odwrócili i zaczęli bić brawo. Nagle wszyscy oszaleli. Zaczęli się do niego uśmiechać, prosić o autograf, a on był zaskoczony, bo przyszedł w poczuciu całkowitej anonimowości.
Alicja i Bolesław Biegowie. Córki wspominają rodziców
Córki państwa Biegów w rozmowie z naszą dziennikarką Natalią Bet przyznają, że z perspektywy czasu najbardziej zadziwia ich to, że nigdy nie słyszeli od rodziców słów żalu. Przyznają również, że ich podejście do Powstania Warszawskiego było wyjątkowe, ponieważ nie skupiali się na tragedii, ale często wracali pamięcią do drobnych rzeczy.
– Ich spojrzenie na Powstanie Warszawskie było wyjątkowe. Nie skupiali się na dramacie, ale wspominali małe rzeczy, takie jak jedzenie, które było wtedy dostępne albo, gdzie spali. Nie rozpamiętywali trudnych wydarzeń. Opowiadali, że kiedy ojciec został postrzelony w ramię, to chciano mu ją odciąć. Na ślubie pojawił się lekarz, który ją mu uratował – mówi nam Eileen Biega-Stys.
I mimo życia na emigracji, pielęgnowali polskie tradycje i otaczali się rodakami. Przyjaźnie z innymi Polakami pomagały im radzić sobie z tęsknotą za ojczyzną. – Myślę, że rodzice, mieszkając w Chicago, czuli, że tamtejsza okolica mocno przypominała im to, co widać w Warszawie. Walczyli z tęsknotą za domem, otaczając się polskimi przyjaciółmi – wyjaśnia Annette Biega David.
A jak wyglądało życie małżeństwa na emigracji? – Po opuszczeniu Polski przez pewien czas nie mieli pewności, gdzie się osiedlą. Najpierw urodziło się dwóch moich braci, jeden w Niemczech, drugi w Wielkiej Brytanii. A ja i moja siostra przyszłyśmy na świat w Stanach Zjednoczonych. Nasza rodzina przez długi czas była w podróży, zanim znalazła swoje miejsce w Illinois – tłumaczy Eileen.
Zobacz także: Osiem nabojów i opaska na ramię… Tak radny rapuje o powstaniu
