Tragedia na obozie harcerskim. Matka opisuje dramatyczne doświadczenia syna
Pani Izabela w liście przesłanym do redakcji “Głosu Wielkopolskiego” i “Gazety Wrocławskiej” opisuje, że jej syn od dwóch lat należy do Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej (ZHR), a ona sama w młodości była związana ze Związkiem Harcerstwa Polskiego (ZHP). “Ja też jeździłam na obozy. Wojskowe namioty i prycze. Nie mam nic przeciwko surwiwalowi” — podkreśla pani Izabela. Dwa incydenty, które miały miejsce podczas wyjazdów jej syna, kompletnie nią jednak wstrząsnęły.
Dramatyczny list matki nastoletniego harcerza po tragedii na obozie nad jeziorem Ośno
Jak wyjaśnia autorka listu, zdecydowała się zapisać syna do harcerstwa, by miał więcej kontaktów z rówieśnikami i spędzał czas na świeżym powietrzu. Zaznacza, że jej syn jest otwartym i odpowiedzialnym chłopcem, który dobrze odnajduje się w grupie, a drużynowy jej syna wydawał się osobą kompetentną i dobrze przygotowaną do pełnienia swojej funkcji. Po wiosennym biwaku nabrała jednak wątpliwości.
Drużynowy w kwietniu miał zabrać grupę około dziesięciu chłopców w wieku od ośmiu do dwunastu lat pod namiot. “W nocy rozpętała się burza. Dzieci były same w namiocie. Krzyczały i płakały. Śpiewały kolędy, żeby to jakoś przeżyć i podnieść się na duchu” — relacjonuje matka.
Jej syn miał wtedy 11 lat i, jak opowiadał, uspokajał młodszych kolegów, podczas gdy jego 10-letni towarzysz z latarką czołówką poszedł szukać opiekuna. “Zastępowy usłyszał ich głosy i wyszedł do nich z murowanego budynku” — opisuje pani Izabela, dodając, że mimo trudnych warunków nie zarządził on ewakuacji.
“Chłopcy jakoś przetrwali, ale potem nie chcieli o tym mówić. Mój syn powiedział, że nigdy już nie pojedzie pod namiot” — przyznaje autorka listu. Nie minęły jednak trzy miesiące, a chłopiec dał się namówić na kolejny wyjazd.
Alerty pogodowe, ewakuacje i brak kontaktu z dziećmi. “Wszystko gra”
Jak opisuje pani Izabela, kolejny obóz dla chłopców ZHR zorganizował w lesie pod Lublinem, w okolicach miejscowości Piaski. Wyjazd miał trwać od 8 do 22 lipca, ale już pierwszego dnia pojawiły się alerty o nadciągającym załamaniu pogody.
Według relacji kobiety rodzice nie mieli żadnego kontaktu z drużynowym, który miał około dwudziestu lat — w lesie nie było zasięgu, a próby kontaktu telefonicznego nie przynosiły efektu. Dopiero wieczorem pojawiła się krótka wiadomość na WhatsAppie, że “wszystko gra”.
“Koleżance udaje się dodzwonić do OSP w miejscowości, do której przynależy nadleśnictwo i dostaje informację, że OSP zaproponowało ewakuację dzieci, ale drużynowy odmówił!” — relacjonuje pani Izabela. Niepokój rósł, a rodzice wciąż nie mieli informacji o tym, co dzieje się z ich dziećmi.
Pani Izabela wysłała do drużynowego wiadomość z żądaniem ewakuacji, co poskutkowało krótkim telefonem od opiekuna, który nie rozumiał jej obaw. Ostatecznie drużynowy przekazał rodzicom, że dzieci zostały ewakuowane do Ochotniczej Straży Pożarnej, co zajęło im pieszo około godziny marszu przez las.
Ten widok zostanie z nią już na zawsze. “Nigdy się tak nie bałam”
Następnego dnia, zaniepokojona dalszym brakiem kontaktu z synem i informacjami o ewakuacjach obozów, pani Izabela postanowiła pojechać na miejsce i zabrać dziecku suche ubrania. “Jak wysłałam sms-a drużynowemu, że przyjeżdżam, odpowiedź dostaję kolejnego dnia, że nie ma potrzeby, syn czuje się dobrze i dostanę od niego list” — relacjonuje matka.
Gdy dotarła na miejsce, trudno było jej dostrzec, gdzie znajduje się obozowisko. “Nagle na drogę wyskakuje ten zastępowy, zagradza mi drogę i mówi, że syna nie zobaczę i mam wracać do domu” — wspomina autorka listu. Kobieta nie zamierzała jednak odpuszczać.
Po dłuższej dyskusji zastępowy przyprowadził syna pani Izabeli. “Widzę swoje dziecko, które idzie z nim ramię w ramię. Nie patrzy mi w oczy, ale widzę łzy, broda mu drga” — opisuje kobieta. Gdy udało im się porozmawiać w cztery oczy, chłopiec rozpłakał się i poprosił mamę, by zabrała go z obozu.
Gdy na odchodne syn pani Izabeli pokazał mamie miejsce obozowiska, kobieta nie mogła uwierzyć własnym oczom. “Koczowisko”, jak określiła je w liście kobieta, znajdowało się w ciemnym i gęstym lesie, bez polany czy stodoły.
“Ja też jeździłam na obozy. Wojskowe namioty i prycze. Nie mam nic przeciwko surwiwalowi” — podkreśliła kobieta, dodając, że sama często nocuje pod namiotem. Warunki, w jakich przebywały dzieci, były jednak jej zdaniem nieodpowiednie.
[…] tu ponoć merytorycznie młody człowiek (20 lat) był świetnie przygotowany, impreza zgłoszona do OSP i sanepidu, i ponoć te instytucje widziały to “koczowisko”
— wskazała autorka listu, zwracając uwagę, że istotną kwestią jest też wiek opiekunów.
“[…] to zazwyczaj są bardzo młodzi ludzie. […] Potem jest tylko płacz i chyba psychiatryk, jak się coś stanie! Nikt nie widzi zagrożenia” — opisuje w liście do redakcji “Głosu Wielkopolskiego” i “Gazety Wrocławskiej” pani Izabela. Jak podkreśliła, choć sama mieszka pod lasem i nie jest osobą przewrażliwioną, to widok syna idącego z obozu mokrą, wąską, leśną drogą, pozostanie w jej pamięci na zawsze.
Moja 22-letnia córka zwiedziła pół świata i nigdy się tak nie bałam, jak podczas wyjazdu syna na ten obóz
— napisała w liście.
Jak dodała, w związku z jej zachowaniem jej 11-letniego syna usunięto z drużyny harcerskiej. Mimo to nie poddają się i pani Izabela zamierza zapisać syna do ZHP. Na zakończenie swojego listu kobieta wyraziła nadzieję, że dzięki jej historii “coś zmieni się na lepsze”.
Zobacz też: Śmierć 15-letniego harcerza. Druzgocące wyniki kontroli, zarzuty dla opiekunów
